De eersten bij wie de Joden die geholpen moesten worden vaak aankwamen, waren Antje en Arie. Zij woonden dicht bij het station in Alkmaar, waar de mensen maar een paar dagen verbleven. Mogelijk ligt het aan die korte contacten dat de ouders nooit een onderscheiding hebben gekregen, want die moet namelijk worden aangevraagd door de Joden die zijn geholpen.

Antje ontpopte zich als de Joden helpster van de familie. Haar belangrijkste taak was voor kinderen onderduikadressen vinden, maar zij werkte ook voor Joodse volwassenen en georganiseerde groepen als de Arondéus-groep (1.), de Palestina-pioniersgroep (2.) en ze was een tussenpersoon voor de Westerweel-groep (3.), die Joden hielp bij het vinden van onderduikadressen. Ze had zelf ook onderduikers. De eerste was in een Italiaanse Joodse communist die in Spanje had gevochten tegen Franco, die ze in 1941 in haar flat in de Roelof Hartstraat, die ze met een paar collega's deelde, verborg. Later volgde nog een Joodse communistische advocaat en zijn vrouw. Door de eerste onderduikactiviteiten was haar naam in Joodse kringen bekend geworden en zo meldden zich steeds anderen voor hulp. Een ervan was een uit Duitsland gevluchte oom van Gideon Drach, die zij aan een onderduikadres hielp. Via Dracht kwam Antje Roos in contact met Kurt Hanneman (van de Palestina-pioniersgroep) en Lore Sieskind. Zij kwam vaak in het Beth Chaloets en bleef daar soms ook slapen wanneer haar eigen flat bezet was door onderduikers.

Het verzetswerk van Antje Roos was een familiezaak, waarin het ouderlijk huis in Alkmaar - een kleine arbeiderswoning met beperkte ruimte vlak bij het station - als doorgangscentrum fungeerde. Broers van Antje namen zelf ook onderduikers op en benaderde (verre) familie en kennissen met het verzoek om eveneens Joden te herbergen. Dat lukte niet altijd en Antje's middelste broer liep dan door zo'n Noord-Hollands dorp en dacht, zo vertelde Antje later, "Waar zal ik nu weer eens naar toe gaan?" Dan keken de dorpsbewoners door de gordijntjes en zeiden "Ja, die broer van Roos die loopt weer met Joden te venten."

In het begin verdeelde Ans haar tijd tussen het verzet en haar werk, maar haar ouders wisten haar te overtuigen voor het verzet te kiezen.

Een van de onderduikers was Riwka Rubin - Roos, die tot 16 juli 1943 in Amsterdam had gewerkt als lerares. Vanaf toen dook ze onder met behulp van Ans Roos, bij haar familie in Alkmaar. Het is niet precies duidelijk bij wie precies. Ze verlaat Nederland op 22 februari 1944 en gaat naar Parijs. Daar ontmoet ze Lilo Spiegel, met wie ze vanaf dan samen reist. Ze gaan via Toulouse naar Bordeau, waar ze enige tijd werkte onder een vervalste identiteit. Via Toulouse gaan Riwka en Lilo in juli 1944 richting de Pyreneeën om naar Spanje te reizen. Deze voetreis wordt twee maal afgeblazen en dan gaat haar gezelschap naar Toulouse en later Lyon, waar ze op een kantoor van het vliegveld gaan werken samen met onder andere Heinz en Ruth Durlacher (zie ook Ton Roos bij familie Roos). Ze verblijven in een door de Duitsers gevorderde villa. Na twee weken gaan ze weer naar Toulouse om weer een poging te wagen, maar ook die wordt afgeblazen, waarna ze weer naar Lyon terugkeren. Op 10 juli 1944 lukt het haar uiteindelijk te voet met een groep van 25 Joden over de Pyreneeën via Andorra (18 juli 1944) naar Spanje te komen. Vanaf Andorra maakte ze gebruik van vrachtwagens om uiteindelijk naar Barcelona te komen. 

Kurt Hanneman en Dracht waarschuwden Ans om voorzichtig te zijn en bijvoorbeeld niet te veel collegae in vertrouwen te nemen. De samenwerking tussen Antje Roos en de pioniersgroep duurde tot begin april 1943. Op 27 maart 1943 wordt het bevolkingsregister in Amsterdam overvallen door het verzet. Als gevolg hiervan worden Ans Roos, samen met haar broer Kees, die bij de politie van Amsterdam werkt, op 13 april gearresteerd. Ans, 26 jaar, krijgt een jaar gevangenisstraf in Kleef. Kees wordt ter dood veroordeeld. De gevangenisstraf van Antje werd teruggebracht tot een jaar in Ravensbrück; na haar vrijlating was ze zwak, mager en leed ze aan tuberculose. Maar na haar herstel ging ze weer aan de slag als koerierster voor de persoonsbewijzencentrale, om onderduikers van papieren te voorzien.

1.) Willem Arondéus was de initiatiefnemer van de aanslag op het Amsterdamse bevolkingsregister van 27 maart 1943.

2.) De Palestina-pioniersgroep waren Joodse jongeren die zich door het volgen van een agrarische opleiding voorbereidden op migratie naar het toenmalige Palestina. Onder hen waren ook veel Duitse Joden. Enkelen van hen sloten zich later aan bij de Westerweelgroep. 

3.) De Westerweel-groep was in 1942 opgezet door de Duitse vluchteling Joachim Simon (1943 overleden). De groep zette een uitgebreid netwerk op om onderduikers onder te brengen en om vluchtroutes te organiseren. Hij deed dat samen met de Rotterdamse onderwijzer en pacifist Johan Gerard (Joop) Westerweel (1944 overleden) en diens echtgenote, Wilhelmina Dora Bosdries (1999 overleden). Ze opereerden vanuit de Loosdrechtse Rade, een paviljoen waarin voornamelijk jongeren uit Nazi Duitsland en Oostenrijk waren gehuisvest. Het eigene van deze verzetsgroep was, dat zowel Joden als niet-Joden ervan deel uitmaakten. Dankzij de inzet van de groep Westerweel werden zo'n 400 jonge Duitse joden gered. Precies op tijd kwam deze groep achter de plannen om de kinderen van de Loosdrechtse Rade te deporteren. Op 16 augustus 1942 werden van daaruit meer dan dertig kinderen meegenomen en op onderduikadressen ondergebracht.
Bron: Reformatorisch Dagblad, Johan Leeflang, 02-05-2017 ; Ghetto Fighters House Archives, testimony of Riwka Rubin - Roos

Toen Rudi Bloemgarten werd gearresteerd had hij documenten in bezit, die de Duitsers naar Kees Roos verwezen. Kees werd op 17 april 1943 gearresteerd en op 1 juli 1943, samen met andere, die voor de aanslag verantwoordelijk werden gehouden, geëxecuteerd. Grietje, de vrouw van Kees, was hoogzwanger toen hij met elf anderen werd vastgezet in een dodencel in de Weteringschans in Amsterdam. Terwijl Kees gevangen zat, werd op 27 juni zijn dochter Cornelia geboren. De vroedvrouw mocht Cornelia nog even naar haar vader brengen, die haar nog even in zijn armen mocht houden. 

Arie Roos, de vader van Kees, ging in de tussentijd nog naar de gevangenis. Hij wilde in de plaats van zijn zoon worden geëxecuteerd, maar dat werd niet toegestaan. De vrouw van Kees heeft een gratieverzoek gestuurd naar Himmler. Een maand na de executie kreeg ze een reactie van een hoge ambtenaar. In die brief stond dat Kees al was gedood en dat er voor zijn daad geen gratie zou zijn verleend.

Na mei 1940 leek het leven aanvankelijk tamelijk gewoon door te gaan, hoewel de bewegingsruimte door de antisemitische wetgeving afnam en het gezin het arm had. ‘Hetty wilde toen journaliste worden. Ze werkte een tijdje als secretaresse bij De Groene Amsterdammer en kreeg later een baantje als boekhoudster bij antiquariaat Erasmus waar veel gevluchte kunstenaars en schrijvers over de vloer kwamen. Eind 1940 werd ze op de valreep toegelaten tot de Amsterdamse Toneelschool.’

In de loop van 1941 ontstond er een steeds grimmiger sfeer. ‘Via de illegale pers lazen we dat joden in Mauthausen werden doodgemarteld, ook de Joodse Raad gaf berichten door. Vanaf juli 1942, ruim een maand nadat Hetty optrad in de schouwburg, begonnen de systematische deportaties. Als je niet kwam opdagen voor de oproep zou je naar Mauthausen gestuurd worden. Een vriend zei dat we moesten onderduiken en bovendien waarschuwde een Nederlander die bij de Gestapo werkte ons dat we op de lijst stonden.’

Hetty vertrok naar Eindhoven waar ze bij familie Op ’t Einde ging werken als dienstmeisje. ‘In augustus werd er aan de deur gebeld door twee mannen van de Gestapo. Hetty deed open en ze vroegen naar de heer des huizes. Ze redde zich eruit en zei al flirtend “Finden Sie nicht das ich gut Deutsch spreche” terwijl twee andere onderduikers boven zaten.’

Rudi (1920) zat inmiddels tot zijn oren in het verzet bij de groep die het bevolkingsregister in Amsterdam overviel. Salvador verbleef met zijn drie jaar jongere broer Eddie in een onderduikkamp in de bossen bij Vierhouten. Op een gegeven moment wordt het kamp ontdekt, met een bijzondere rol voor Eddie. Zie hiervoor het verhaal van Jan Verweel & Klaas Verweel & Barbara Verweel. Ze wisten samen te ontvluchten, dwars door de bossen. Het was een knisperend koude nacht, de volle maan scheen, 'Ik herinner me het immense gevoel van de stille natuur om ons heen. We zijn de oorlog doorgekomen van het ene naar het andere onderduikadres.’

Hetty moest Eindhoven verlaten omdat de familie Op ’t Einde zelf gevaar liep. Ze werd de Belgische grens over gesmokkeld en in Brussel vond ze haar vader. Na zijn arrestatie ging ze werken in een Franstalige boekwinkel. ‘Bij een inval wist ze te ontkomen door op het dak te klimmen. Maar in België verliep alles rommeliger vergeleken met het ambtelijk strikt geregelde Nederland. Hetty heeft zich na de bevrijding in Brussel, augustus 1944, heel verlaten gevoeld. Ze wist niks over ons lot.’

Rudi is, nadat zijn groep was opgepakt, in 1943 in de duinen gefusilleerd. Hun vader werd samen met zijn moeder en zuster op 28 april 1943 gedeporteerd. Hij is vermoord in Auschwitz. Ook hun moeder werd opgepakt toen ze op bezoek was bij de verloofde van Rudi, Hannie Levi. Beiden kwamen terecht in Westerbork. Hannie ontsnapte in een aardappelzak en is later psychiater geworden. ‘Mijn moeder ging op transport. Ze heeft twee brieven uit de trein kunnen smokkelen. Ze schrijft over de prachtige natuur in Polen.’ Zij overleefde de oorlog niet.

Ton Roos (1908 Alkmaar) en Annie Roos-Korver woonden in 1943 in de Berkelstraat 118 te Utrecht. Ton en Annie hadden vier kinderen onder de leeftijd van zeven jaar.

In mei 1943, gaf Ans, de zus van Ton, aan Gideon Drach, een lid van de Hechalutz jeugdbeweging, het adres van Ton en Annie. Gideon bracht Ruth Durlacher en Aliza Tichauer naar het huis in Utrecht waar zij onderdak kregen. Toen Ruth en Aliza in Utrecht arriveerden, was daar ook al een andere Joods jongetje als onderduiker, Robbie Hartog. Hij is later in het huis van een andere familie opgepakt en vermoord door de Duitsers. Aliza is augustus 1943 overgebracht naar het huis van Jan Bruijn en Thea Roos in de Rekerstraat in Alkmaar.  

Ruth (1918-2012) en Heinz (1913-1989) Durlacher waren midden 1939 als echtpaar van Duitsland naar Nederland gekomen. Zij volgden een opleiding in het Joodse Werkdorp Wieringermeer. Het gezin woonde in 1941 na het sluiten van het werkdorp in Deventer, en besloten in mei 1943 onder te duiken. Heinz was inmiddels gearresteerd op het Centraal Station van Amsterdam en opgesloten in de Hollandsche Schouwburg.  Hij wist te ontsnappen toen hij op transport ging naar Westerbork. In juli 1943 kwam toen ook de man van Ruth, Heinz Durlacher, naar het huis van Ton en Annie.

Heinz Durlacher, zijn vrouw Ruth Durlacher-Horn en hun zoon Uri Durlacher

Eva Fink is geboren op 11 februari 1911 in Posen, Duitsland. In 1938 wordt het huis en bedrijf van het gezin bestormd, waarbij haar vader werd afgevoerd naar een concentratiekamp en het bedrijf werd vernietigd. In maart 1939 is Eva naar Den Haag in Nederland gevlucht. Tussen mei 1940 en juni 1941 verbleef ze bij boeren in De Steeg bij Arnhem. Ze wordt actief bij de Palestina Pioniers, specifiek de Deventer Vereniging. Uiteindelijk moet ze De Steeg verlaten vanwege Duitse verordeningen die haar verhinderen om daar te werken en begint ze als tuinierster bij het Apeldoornsche Bosch, een joodse psychiatrische inrichting. Hier waant ze zich veilig, maar maakt toch plannen om onder te duiken. Daar maakt ze ook kennis met de Hechaluz, de overkoepelende organisatie van zionistische jeugdbewegingen.

Een dag voordat het Apeldoornsche Bosch wordt ontruimd op 21 en 22 januari 1943, komt daar Norbert Klein en geeft haar, samen met vele anderen, een reisvergunning naar Amsterdam. Daar gaat ze naar haar oom, en via de Hechaluz komt ze in contact met Antje Roos. Die voorziet haar van valse papieren en brengt haar begin 1943 naar Jan en Thea Bruijn in Alkmaar. Als begin 1944 de buren twijfels krijgen, wordt er een ander adres gezocht. De zwager van Antje Roos bracht haar vervolgens naar de familie Wetsteijn, net buiten Alkmaar, waar ze tot februari 1944 verblijft. Het onderduikadres was een grote tuinderij met glastuinbouw. Ze verlaat het huis nooit, met name vanwege haar joods uiterlijk. Het gezin had vier grote zonen en een dochter. Een van de zonen was actief in het verzet: mogelijk is dit Martinus Wetsteijn, die lid was van de LO, die op 9 juni 1944 is gearresteerd en in Duitsland op 25 november 1944 is gestorven. Eva las veel, naaide handschoenen en luisterde Radio Oranje. Af en toe kwamen Kurt Reilinger en Miriam Watermann-Pinkhof van de Hechaluz op bezoek, die dan bonkaarten meebrachten. Op een gegeven moment is er een inval van de Duitsers vanwege illegale activiteiten van de zoon, waarbij ook Eva is ondervraagd. Ze weet zich er echter uit te praten.

Meteen hierna moet ze ook dit adres verlaten en gaat in februari 1944 naar de familie Taucher, waar ze ziek wordt en niet goed kan opschieten met de vrouw des huizes. Via de Hechaluz krijgt ze in april 1944 vervolgens een adres in Sevenum bij een boeren familie met 11 kinderen. In het dorp Sevenum waren veel adressen waar onderduikers zaten, zowel Joodse mensen als vluchtelingen voor de Arbeitseinsatz en piloten: naar schatting 700 tot 800 mensen in totaal. Een dertigtal van hen was lid van de Palestina Pioniers. Dit was allemaal mogelijk door een goed georganiseerd waarschuwingssysteem. Op dit adres herstelt Eva en werkt mee op de boerderij.  In september 1944 moet ze ook daar weer weg, omdat een van de knechten, een Nederlandse onderduiker, ruzie krijgt met de boer en hem verraad voor illegale slacht. Ze gaat vervolgens naar Harderwijk bij de familie Diepersloot, een gezin met vijf kinderen. Het was een streng evangelisch gezin. Eva werkte in de huishouding en kon goed opschieten met haar gastgezin. Ze verliet nauwelijks het huis. Hier verbleef ze tot de bevrijding van Nederland.