Pieter Kleibroek & Adriana Kleibroek-Nannes, Nelie Kleibroek

De boerderij was erg klein. Er waren vier koeien, een kalf van een jaar oud, twee geiten en een kat. Het bestond uit een koeienstal, een woonkamer en een kleine kamer, zoals Drukker in zijn dagboek beschreef. De levensomstandigheden op de boerderij waren sober en het gezinsinkomen mager. Abraham Drukker kon, geholpen door enkele mensen die in zijn bedrijf hadden gewerkt, een bijdrage leveren voor de dagelijkse kosten.

De familie Drukker slaagden er al snel in om deel uit te maken van de familie Kleibroek en hielpen mee op de boerderij, waar de angst voor ontdekking altijd aanwezig was. Constante waakzaamheid en de Drukkers moesten zich niet buiten wagen of zich laten zien. Marianne kon natuurlijk niet naar school of contact hebben met kinderen van haar leeftijd.

Tegen het begin van 1944 werd het de Duitse autoriteiten duidelijk dat veel Joden zich in het gebied verstopten. Op 17 mei van dat jaar vielen ongeveer 700 Duitse troepen, bijgestaan ​​door beruchte Nederlandse "Joodse premiejagers", de regio binnen, inclusief de Kleibroek-boerderij. De Drukkers verstopten zich in de hooiberg, maar ze werden gevonden en gearresteerd; ook Pieter Kleibroek werd opgepakt. Abraham, Juliette en Marianne werden naar het doorgangskamp Westerbork gestuurd, vanwaar ze naar Theresienstadt werden gedeporteerd en vervolgens naar Auschwitz, waar zij oktober 1944 werden vermoord.

Pieter Kleibroek werd overgebracht naar het concentratiekamp Vught. Begin september 1944 gonzen geruchten over de op handen zijnde bevrijding door het kamp. Maar terwijl de gevangenen zich verheugen op hun snelle vrijlaten, treft de kampleiding koortsachtig maatregelen om het kamp geheel leeg te maken voordat de Geallieerden arriveren. Op 5 (Dolle Dinsdag) en 6 september 1944 worden alle gijzelaars uit het kamp vrijgelaten. Maar de politieke gevangenen worden in treinen geladen en afgevoerd. De vrouwen worden naar concentratiekamp Ravensbrück getransporteerd, de mannen naar concentratiekamp Sachsenhausen. Zo ook Pieter Kleibroek. In april 1945 werden de gevangen van dit kamp weer verplaatst. Adrianus Bruin, een medegevangene beschreef de dodenmars van Sachsenhausen naar Lübeck in april 1945. Hij schreef hoe Kleibroek op 21 april 1945 tijdens de mars was gestopt omdat hij niet verder kon lopen. "Nadat hij aan de kant van de weg ging liggen, zag ik dat een van de bewakers hem naderde, zijn revolver pakte en hem doodde met een schot in zijn nek."