Simon Italiaander had een groothandel in groenten en fruit op de Centrale Markt in Amsterdam, waarin hij samen met zijn zoon Loe werkte. Lourens Kalverdijk was een groentehandelaar uit Warmenhuizen en de twee mannen ontwikkelde een nauwe handelsrelatie met elkaar. Over de jaren ontwikkelde ze een hechte vriendschap en Loe bracht menig vakantie door in Warmenhuizen.

Toen begin 1943 Simon zich realiseerde dat het tijd was om onder te duiken, maakte hij contact met Lourens, die een schuilplaats regelde in Warmenhuizen bij Henk en Kaatje Klok. Daar had de familie Italiaander de beschikking over de zolder van hun afgelegen boerderij, die omgeven was door sloten. Henk en Kaatje hadden een negen jaar oude dochter, Vrouwtje. Annie, de dochter van Loures, begeleidde op 9 februari 1943 de vrouw van Lou, Margaretha (Greet) Italiaander-Polak en haar ouders, Sally en Annie Polak, vanuit Amsterdam naar hun nieuwe schuilplaats in Warmenhuizen. Lourens bracht vervolgens in April 1943 Simon en Roosje Italiaander, samen met hun zoon Lou naar de boerderij per boot, verscholen tussen tonnen gevuld met zuurkool.

Voor meer dan twee jaar werd de familie van voorraden voorzien door Annie en haar verloofde Jan Weener, een politieagent en vertrouweling van het verzet. Twee tot drie keer per week werden voedsel en andere benodigdheden per kano aangevoerd. De zes onderduikers verborgen zich op de zolder van het huis, waar de ruimte zeer beperkt was. Zij moesten te allen tijde aan het zicht worden onttrokken. De aanwezigheid van de onderduikers werd geheim gehouden en het was de achtjarige Vrouwtje zelfs verboden om het aan haar grootouders te vertellen, bij wie ze elke dag at tijdens de middagpauze van school. Vrouwtje moest het geheim meer dan twee jaar bewaren, tot het einde van de oorlog. Gedurende hun verblijf hebben ze 1.000 gulden per maand betaald om de onkosten te dekken.

Alle in de Grebmolen verborgen onderduikers overleefden de oorlog.

Zij werden verborgen gehouden op de schuurzolder naast de woning. Nooit hebben ze van ons iets gezien of gehoord .

De toenmalige huisarts Rein Postma was een van de weinigen die op de hoogte was van de aanwezigheid van de zeven onderduikers, omdat een van hen om de vier à vijf weken een injectie moest hebben die hij toediende.

De zeven onderduikers verveelden zich op de kleine zolder, waar ze vooral heel stil moesten zijn als er andere mensen in huis waren. Een van de mannen was op een ogenblik met tarwe aan het spelen en had de grootste moeite om niet te moeten niezen.

Tijdens de oorlog kwam mevrouw Klok-de Geus wegens een blindedarmontsteking in het ziekenhuis terecht. Ik, Margaretha Italiaander-Polak, deed mij toen voor als hulp in de huishouding, gevlucht voor de bombardementen, uit Rotterdam. Ik was toen degene die ervoor moest zorgen dat de berichten die we via de radio ontvingen door werden gegeven aan het verzet in Warmenhuizen. De radio was natuurlijk verboden bezit en werd verborgen gehouden onder de vloer. De berichten werden verstopt in mijn laars. Met een bootje voer ik tot de spoorrail en daar gaf ik de berichten over. Een keer werd ik aangesproken door een stellingcommandant uit Den Helder. Hij eiste dat ik hem en nog een paar hooggeplaatste Duitsers met het bootje over zou zetten, zodat ze konden vissen. Dat deden ze met handgranaten. De man had er geen idee van dat hij met een Joodse vrouw te maken had.

Wij, de onderduikers, waren echte 'stadsmensen'. De familie Klok had een koe, voor een klein beetje melk, weten te bemachtigen. Als deze in het voorjaar naar buiten mocht, werd de koe tochtig (vruchtbaar). De dames zeiden dan tegen elkaar dat de koe een koutje had gevat.

Als er ook maar een klein beetje onraad was, was mevrouw Klok-de Geus veel moediger dan haar man. Ze liep met een groot koolmes door het huis. Op 4 mei 1945 luisterde Lou Italiaander naar Radio Oranje. De uitzendingen kwamen natuurlijk vanuit Engeland. Het bericht kwam door dat we bevrijd waren. Met twee armen in de lucht kwam hij op de anderen af met de legendarische woorden: We zijn vrij! Direct daarop kwam ook bericht via de radio, van Lou de Jong, dat het nog wel enkele maanden kon duren. Toch gingen de families op drie bewaarde fietsen zonder luchtbanden naar Warmenhuizen. Het hele dorp was uitgelopen en liep met deksels van pannen te klappen. Meneer Italiaander moest op een gegeven moment zo hard remmen dat ze met fiets en al over de kop gingen en hij enkele hechtingen moest krijgen.

De wieken van molen werden in de 'vreugde'-stand gezet. Na de oorlog hebben de families nog contact gehouden.