Bij de aanvang van WO2 stonden de Nederlanders voor een grote uitdaging, waaronder de verdediging van een sluis én twee bruggen bij Roosteren. In het verlengde van deze overgang was de Maasbrug van Maaseik. Vanwege dit grote strategische belang waren er hier meer soldaten gelegerd dan elders. Ze behoorden tot verschillende regimenten. Een eind achter de linie stond een stuk artillerie opgesteld. Dit kanon van het type 6-veld was in 1940 nog net geen 50 jaar oud. Vanwege het Duitse belang begon hun aanval op de brug en de sluis bij Roosteren vroeger dan op andere plaatsen. De Duitsers was er alles aan gelegen om de Maasbrug ongeschonden in handen te krijgen en zo een snel tot diep in België door te dringen. 

Op de grens bij Susteren kwam het in de vroege ochtend van 10 mei 1940 al tot schermutselingen tussen Duitse aanvallers en Nederlandse grenswachten. Hoewel de meeste controleposten snel op de hoogte gebracht werden, lukte het verklede Duitsers toch om langs verschillende posten te komen. Later die ochtend, rond 03.30 uur, werd aan kapitein Braun, compagniescommandant van de 6e reserve grenscompagnie, gemeld dat er een groep van ca. 15 “Nederlandse marechaussees” bij de brug was aangekomen, onder leiding van ene kapitein Willems. Braun reed per auto naar de brug, vergezeld van sergeant Spieker van de politietroepen. Toen beiden uit de auto waren gestapt openden de Duitsers, als marechaussee verkleed, het vuur. Zowel Braun als Spieker raakten dodelijk gewond. 

Het vuur werd onmiddellijk beantwoord door de bewakers van de brug. Hierbij kwamen verschillende Duitsers om het leven en raakten een aantal anderen gewond.

Maar de overmacht was te groot voor de Nederlanders. Zij die nog in leven waren zagen geen andere mogelijkheid dan zichzelf over te geven. Ze werden gedwongen om te helpen de Duitse gewonden te verzorgen en af te voeren. De meeste Nederlandse gewonden werden aan hun lot overgelaten.