Consolidated B-24 Liberator
Consolidated B-24 Liberator
Neergekomen in De Schermer en Ursem.
De B-24 Liberator, een zware Amerikaanse langeafstandsbommenwerper ontworpen door Consolidated Aircraft. Het was niet erg populair bij de vliegtuigbemanningen, die het toestel de Vliegende Doodskist noemden. Het toestel was erg vatbaar voor brand vanwege de plaatsing van de brandstoftanks. In de cockpit was weinig ruimte en de doorgang van de cockpit naar de enige uitgang bij de staart was smal. Het lukte lang niet iedereen om daarlangs met een parachute op de rug op tijd de uitgang te bereiken. De combinatie van deze factoren bezorgde de B-24 zijn bijnaam.
De ontwikkeling van de Liberator begon toen de USAAC aan Consolidated vroeg om de B-17 in licentie te bouwen. Nadat de leiding van Consolidated de Boeing fabriek in Seattle hadden bezocht, besloot Consolidated om in tegenstelling tot de aanvraag van de USAAC juist een ander, moderner eigen ontwerp in te dienen. In januari 1939 nodigde de USAAC Consolidated uit om een ontwerp in te dienen voor een bommenwerper met een groter vliegbereik, hogere vliegsnelheid en hoger vliegplafond dan de B-17.
Het ontwerp was in concept eenvoudig, maar niettemin geavanceerd voor zijn tijd. Vergeleken met de B-17 was het voorgestelde model korter met 25% minder vleugeloppervlakte, maar met een spanwijdte dat 1,8 m groter was, een aanzienlijk grotere laadcapaciteit en een dubbel kielvlak. Waar de B-17 vier 9-cilinder Wright R-1820 Cyclone radiaal motoren gebruikte, gebruikte de B-24 een viertal 14-cilinder Pratt & Whitney R-1830 'Twin Wasp' radiaal motoren die 1.000 pk (746 Kw) per stuk leverden. De maximale startmassa van 32.000 kg was een van de hoogste in die tijd.
De B-24 had innovatieve kenmerken: een driepunts landingsgestel en lange slanke vleugels voor maximale brandstofefficiëntie.
De eerste B-24's werden ingezet als trans-Atlantische transportvliegtuigen door de Britten. Nadat radar werd geïnstalleerd werd de B-24, mede vanwege zijn grote bereik, ingezet bij de onderzeebootbestrijding. Later in 1941 gebruikten twee RAF squadrons in het Midden-Oosten de B-24 voor het eerst als bommenwerper. Het eerste massa-geproduceerde model, de B-24D, kwam begin 1943. De B-24H was iets langer, had een bekrachtigde geschutskoepel in de neus en een autopilot en wordt gezien als de uiteindelijke versie.
Het toestel werd gefabriceerd door Consolidated, Douglas, North American en Ford. Ford nam ruim de helft van de productie voor zijn rekening. Er werden meer dan 18.000 B-24's geproduceerd waarmee dit het meest geproduceerde Amerikaanse gevechtsvliegtuig van WO2 is.